Historia Boguszewa sięga czasów  neolitu (4500 – 1800 p. n. e.), zwłaszcza ugrupowań wczesno-rolniczych, kultury ceramiki wstęgowej rytej i późnej ceramiki wstęgowej. Świadczą o tym liczne stanowiska archeologiczne nad wschodnim brzegiem jeziora Mełno. W badaniach archeologicznych na tym terenie znaleziono fragmenty naczyń już z okresu kultury ceramiki wstęgowej.

Liczne są także ślady z epoki żelaza w czasach kultury łużyckiej. Dotyczy to fragmentów osady odnalezionych nad jeziorem Mełeńskim. Dotyczy to fragmentu wybrzeża tzw. półwyspu, na którym istniało grodzisko, którego fragmenty poddane zostały oględzinom archeologicznym w latach 1990-1991 przez Dział Archeologii Muzeum w Toruniu.
Grodzisko miało powierzchnię ok.2 ha. Naturalne otoczenie z trzech stron wodą pełniło funkcję obronną grodziska. Dodatkowo grody bronione były wałami. Zgodnie z ustaleniami archeologów grodzisko rozwijało się i stopniowo ewaluowało. Pierwotna forma to osada otwarta, późniejsza forma to właśnie gród łużycki, by w końcu dojść do formy osadnictwa wczesnośredniowiecznego. To tutaj też odkryto skarb ozdób: dwie bransolety z brązu  oraz paciorki szklane i bursztynowe. Znalezisko to datowane jest na przełom II i początek III w n.e. W pobliżu tego stanowiska rysuje się zespół kilku osad z okresu wpływów rzymskich, o czym mogą świadczyć odkrycia w Boguszewie. W przeszłości, znaleziono tutaj monetę, denar Domicjana z I w. n.e.
Opracowano na podstawie książki Ryszarda Boguwolskiego i Małgorzaty Kurzyńskiej „Archeologia Północnej Części Ziemii Chełmińskiej” wyd. Muzeum w Grudziądzu,  2001r.